Oto moje kolejne próby doskonalenia się w wypieku pieczywa i nie skromnie powiem, że ten wyszedł doskonały!
Pyszny pachnący, taki na jaki miałam ochotę. Ciągle jemy ciemne pieczywo, więc od przysłowiowego "święta" można zjeść doby, domowy pszenny chleb.

 Chlebek miał być do śniadania, ale nie wytrzymałam i upiekłam go tego samego wieczoru. W dodatku pies mnie poganiał jak czuł zapach świeżego pieczywa ulatniający się z piekarnika, to jak mu miałam odmówić pysznej kanapeczki :) To prawdziwy smakosz domowych wyrobów ale wytłumaczyłam, że na kanapkę musi poczekać. No i czekał w kuchni aż skończy się piec.

Chlebek nazwałam włoskim bo suszone mięsiste pomidory z oliwnej zalewy z suszonymi ziołami oraz kolorowymi oliwkami kojarzą mi się ze słoneczną Italią. Na upartego mógłby być grecki (jest zdecydowanie bliższa mojemu sercu) ale konsystencja jego nie odpowiada tamtejszym chlebkom, które jadłam z cudownie pyszną kreteńską oliwą. Dla mnie najlepsza jest właśnie ta z Krety i Portugalii. Mają identyczną gęstą konsystencję a przede wszystkim właśnie "ten" cudowny kolor, żółto - blado zielony, pyszności aż bym mogła pić szklankami :)
Ale wracając do chleba... myślę ze następnym razem spróbuję użyć pesto z pomidorów i zrezygnować z oliwek, mógłby być fajnie pomidorowy z intensywnym zapachem pesto. Już na samą myśl cieknie mi ślinka... :)